<<Զաբուղոնը>> նովելում պատմում է մի պատմություն,որտեղ որոշ արարքներ տեղի են ունեցել վախի պատճառով։Զաբուղոնը և Վասիլիկը նշանված էին էին, բայց ոչ եկեղեցով։Զաբուղոնը գող էր,բայց նա նման չէր մյուսներին։Նա գողանում էր ունևորներից և տալիս էր աղքատներին։Չեմ կարծում այս նովելը կարդացողները Զաբուղոնին կանվանեն գող։Նա Վասիլիկին տեսնում էր միայն գիշերները և կնյարդայնացներ բոլորիս,երբ անկախ մեր կամքից կարող ենք մեր սիրելիին տեսնել միայն գիշերը։Վասիլիկին հանգիստ չէր տա Զաբուղոնը,երբ Վասիլիկը ասեր,որ չի ուզում շփվել նրա հետ և վախից նա մատնեց Զաբուղոնին։Զաբուղոնը չէր մտածում,որ նրան մատնել է սիրելին և հնարավոր է նա վախենում էր այդպես մտածել։Ցավոք իրականությունը դա էր։Եվ մենք՝ ցանկացածս, պարտավոր ենք ընդունել դիմացինի ցանկությունը և այդ չընդունելու պատճառն էր որ հանգեցրեց այս վերջաբանին։