Կարդալիդ պատկերացրեցի, թե ինչ վատ դրության մեջ է եղել թե՛ տղան, թե՛ ուսուցչուհին։ Առաջին հայացքից թվում է՝ պատիժը ո՞ րն է, դե ծիծաղիր, բայց դա պատիժ էր, որ անհնարին էր կատարել։ Անհնարին է ծիծաղել հենց այնպես, ուղղակի։ Ուսուցչուհու համար էլ էր դժվար, նա իրեն զգացել էր արհամարհված։ Տղան ծիծաղեց այն բաների վրա, որը ծիծաղելի չէր, իսկ հետո սկսեց անընդմեջ բարձր ձայնով լաց լինել։ Ուսուցչուհին սթափվեց, տխրեցին երկուսն էլ և բաժանվեցին։ Ինձ թվում է տղան էլ, ուսուցչուհին էլ հասկացան, թե որտե՞ ղ են սխալվել։ Միգուցե՞ պետք չէր բարձր ծիծաղել նոր ուսուցչուհու մտնելու պահին, իսկ ուսուցչուհին պետք է դասարան մտնելուց առաջ դրսում թողնի իր հոգսերը և դասարան մտնի ժպիտով։ Պետք չէ երեխաներին պատժել և հիասթափեցնել։